Tarkan, Takvim gazetesine verdiği röportajda, çocukluğunda babasından şiddet gördüğünü itiraf etti. Zor zamanlar geçirdik çocukluğumuzda. Almanya?da gurbetçi aile, 6 çocuk, yaşam mücadelesi. Çok hır gür oldu, çok kavgalar oldu. Şiddet de gördük yeri geldiğinde. Ama delikanlı bir adamdı. Çok dürüsttü, örnek aldığım çok huyu vardı. Ama sevincini dile getirmezdi. O yüzden sanki sevgi dilenirdik. Bir öp, okşa, bir hissettir. Yıllarca öfkeliydim. Öfkem yeni yeni diniyor. Şımarmayalım diye mi öyle davranıyordu, bilmiyorum ki... Duygusal bir adamdı, ama belli edemiyordu. Çok enteresan. Bugün olsa sorardım bunları mutlaka, soramıyorum. O yüzden ben bir süre kızgındım ona, gittikten sonra. İstanbul?daydık, birden "Köye gidiyorum" dedi. "Beni annemin yanına gömün" dedi bir de... Bir ay sonra öldü.

Babam tam rahata erecekti, ama olmadı. Bir de yalnız öldü, ona çok üzülüyorum. 49 yaşındaydı. Hayat daha yeni başlayacaktı onun için. Onca sene çalıştı. Hastaydı bir de. O yüzden Rize?ye gidince bir tuhaf oluyorum. Sahnedeyken onu hissettim. Sanki dağlardan bir ses duydum, bana mı öyle geldi bilmiyorum. Tuhaftı...

Tarkan, mucize doğum hikayesini ilk kez anlattı: "Annem bana 2-3 aylık hamileyken bir trafik kazası geçirmiş, ön camdan fırlamış. Komadaymış. Ama ikimiz de hayata sımsıkı sarılmışız. Bütün doktorlar ?Bu çocuk aldırılmalı? diye annemi ikna etmeye çalışırken, annem bir rüya görmüş. Aynı gece babam da aynı rüyayı görmüş ve "Dokunmayın o çocuğa" demişler.