Hastalığın ilk evresinde olduğunu söyleyen eski dansçı, “Doktorların dediğine göre, uzun süreli depresyon ve stres yüzünden bu hastalığa yakalanmışım.  Doğumdan sonra kilo aldım, işimi yapamadım ve senelerce üzüntümü içime attım. Şimdi çıktı sonuçları” dedi.

Eşi ve çocuklarının kendisine destek olduklarını anlatan Orhon, “Bazen kullanacağım kelimeleri unutuyorum. Ekranda altyazıları okuyamıyorum ya da konuşulanları algılayamıyorum. Konuşurken bazen bana not yazıyorlar, bu şekilde anlaşıyoruz” diye konuştu.

Tedavisini yarıda kesen Orhon, bunun sebebini ise şöyle açıkladı:

“Tedavimi bırakmamın nedeni, gittiğim hastane. Bana 2 yıl önce ‘Şeker hastasısın’ dediler. Geçtiğimiz aylarda da ‘Değilmişsin’ diyerek ilaçlarımı kestiler. Şimdi ben orada nasıl Alzheimer tedavisi görürüm? İyi bir hastane bulana kadar tedavi olmayacağım.”

’BİR İĞNEYLE UYUTSALAR UMRUMDA BİLE OLMAZ TEK ENDİŞEM AİLEM’ 'O RADDEYE GELİRSE BİR YERDEN ATLARIM'

Alzheimer teşhisi konulan Burçin Orhon yaşadıklarını Kanaltürk’teki ’2. Sayfa’ya anlattı.

* Ben mutlu biriydim. Hırs, kin, nefret bunlar yanımdan geçmez. Nasıl bu noktaya geldim bilmiyorum. Sanırım her şeyi içime atmak, 'Aman kimseyi üzmeyeyim, kırmayayım' demek, sürekli idare etmek, başkalarını düşünmek beni buraya getirdi.

* Hızla unutmaya başlamıştım. Dizilerin alt yazılarını kaçırmaya başlayınca kendimden şüphelendim. En son buzdolabına koyacağım sütü banyoya götürüp bırakınca 'Tamam derhal doktora gidiyorsun Burçin' dedim.

* Doktor teşhisi koyduktan sonra 'Beyniniz 70 yaşındaki birinin beyniyle eşit' dedi. Daha 52 yaşındayım. Bunu duymak kötüydü.

* 2-3 işi aynı anda yapmaya kalkınca başaramıyorum, öylece kalıyorum. Evdekilere 'Sakın söylemekle kalmayın, yazıp verin' diyorum. Şimdi yapacağım şeyleri notlar halinde veriyorlar. Çantamda, masamda defterlerim var.

* Son 4-5 yıldır kalp, depresyon, şeker rahatsızlığım var. Bir de üzerine Alzheimer eklendi. Şeker rahatsızlığım konusunda da yanlış teşhisler yapıldı. Bazı doktorlara güvenim o kadar sarsıldı ki tüm ilaçlarımı bıraktım. Biliyorum yaptığım doğru değil, ama ne yapayım? İlaçları bırakınca gerginliklerim oluyor. Şu an doğru bir doktor ve hastane arayışı içindeyim.

* Eşim Süheyl benimle ilgili endişe içinde. Üç kızımız bu duruma çok üzülüyor. Hasta bir insanla uğraşmak çok zor ve sıkıcı. Bu anlamda dünyanın en iyi kocasıyla evliyim. Başıma ne gelirse gelsin biliyorum ki 'Süheyl beni mutlaka kurtarır.' Şimdi arabayla bir yere gitmemi istemiyor. Haklı da...

* Hayatım şu anda zor. Biliyorum ki ileride daha büyük problemler yaşayacağım. 'Bana bir şey olur' endişesi taşımıyorum. Bana 'Seni bir iğneyle uyutacağız, bir daha uyanmayacaksın, öleceksin' deseler inanın umrumda değil. Ölümden korkmuyorum. Tek endişem; akıl sağlığımı yitirip eşime, çocuklarıma, anneme yük olmak. İş o noktaya gelirse buna izin vermeyeceğim. Çözümü bulurum, atlarım bir yerden aşağıya. Gerçi yükseklik korkum da var, ama. Neyse...