Mavi bir dünyanın içinde nefes alıyorum.. Nefes alırken o kadar hayretler ediyorum ki dua etmekten, sürekli şükretmekten başka yolum yok... Yoksa gözyaşım dinmiyor zaten...
Dünya üzerindeki tüm annelerden biriyim ben artık... "Hele bir anne ol da gör" dedikleri günler geldi işte...
    18 Ocak 2007 doğumluyum ben...
Sabaha karşı 04:30'da beni uykumdan uyandıran olağanüstü duygu, 9 aydır iç içe yaşadığımız yolculuğun son saatleriydi... 8 saat sürdü büyük mücadele, kavuşabilmenin dualı mücadelesi... Niçin sezeryan olmadın diyenlerle doluydu heryer, ben istedim hissetmeyi an be an, ayık olmayı, yaşamayı, acıysa adı...acımayı...
Yeter ki hissetmeyi istedim.. ve hissettim 13:45'de ağlamaktan şişmiş gözlerim oğlumu gördü..
Sol omzum kutsal oldu, her yer mis koktu..
Sonra odamız sevdiklerimizle doldu doldu doldu... Telefonlar, mesajlar, büyüdükçe büyüyen ormanlarımız oldu sizin sayenizde.. Diktiğiniz fidanlar isim isim elime geliyor.. Minnettarım size.. İleride o ormanları gezerken gene yazacağım size :)
 
Annem öyle dualarla yolculadı ki beni sedyede ameliyathaneye doğru ilerlerken...
Mustafa'm elimi öyle sıkı tuttu ki, sevginin gücünü bana öyle gerçek hissettirdi ki...
Doktorum Süreyya Menteş o kadar titiz ve şefkatliydi ki..
Ve
Hemşire Ayşe Önel hakkını ödeyemeyeceğim kadar yardımcıydı bana
Aile dostumuz Hüseyin Nazlıkul canını dişine takarak tecrübelerini aktardı,
Metropolitan Hastanesi neznindeki herkes yüreğiyle destek oldular bize..
Ve
Aşağıda saatlerce bekleyen, saygılı sevgili, basından bir dolu kalabalık muhabir ve kameraman arkadaşlarım
ve
Yüzünü görmediğim ama duarını kesinlikle hissettiğim Türkiye'nin her yerinden yıllardır dağ gibi sırtımı yasladığım sevenlerim...
 
Teşekkürü bıraktım ben...
 
Minnettarım...
Mutluyum..
Anneyim..
Sevgiyim..
Aşksın seeen cansın seeen Uykusuzluğum bu yüzdeeeeenn