Yazarlar, çizerler, eli kalem tutanlar düşündüğünü hiç çekincesiz söyleyip yazabilirken, ak güvercinler mavi semalarda döne döne, hür ve dünya özgür bir yerdir, kardeştir inancıyla uçabilirlermiş. Din, dil, ırk, siyah-beyaz, ayrımı olmaz, darbeler yapılmaz, demokrasiye gölge düşmez ve kesintiye uğramazmış. Herkesin kalbi sevgiyle çarparmış.

Kimsesiz çocukların sıcacık yuvaları, huzurla uyudukları gül yatakları varmış. Rüyalarında kâbuslar görmez, yarın ben ne yapacağım, karnımı nasıl doyuracağım kaygısını hiç mi hiç yaşamazlar, küçük ama insani, mutluluklarını destekleyen eşitlik hayalleri kurarlarmış. Kimse kimsesiz değilmiş; iyilik henüz kötülük diye bir şeyle karşılaşmamış ve çünkü kötülük yokmuş.

Ormanlar yakılıp yerine gökdelenler yapılmaz, hiç kimse deprem korkusuyla yaşamazmış. 

Bu gezegende insaniyet sahici, dostluklar dostlukmuş. Ne yalan varmış, ne ihanet, ne acı, ne de yalnızlık. İyi günlerde olduğu kadar, zor günde de el ele olabilmeyi bilirlermiş.

Sözde dünya böyle bir yermiş?

Sizce insanlık bu güzelliği hak etmiyor mu?

Hâlâ ümit ediyor, hâlâ düş kuruyorum.

Herkesin başı sağolsun

 Nazan Öncel