Ayça Şen, İstanbul Life dergisinin yeni sayısı için Okan Bayülgen?le buluştu. Başarılı televizyoncuyla enine boyuna, sosyofobiden egoya uzanan bir röportaj yaptı. İstanbul eğlence kültürünün acınası durumda olduğunu söyleyen Bayülgen, "Gittiğim her yerde kapıdan girerken ?müziği kısarsanız girerim? gibi pazarlıklar yapmaya başladım" diyor.

Sevmeyeni bol ama başarılı olmadığını düşünenine henüz rastlamadım. Dersini çalışıyor bir kere. Batıya olan saygısı aslanlar gibi, yeniliğe olan sağlam inancı, onu senelerdir televizyonda neredeyse alternatifsiz yaptı. Yani yeni bir proje yapılacaksa "Okan Bayülgen gibi" vs tabirler kullanıldı. Her sene "artık eskidi, eskisin" denirken o bir yenilik getirdi. Bir sene sevenler öbür sene nefret etti, nefret edenler tur atlayıp sevmeye başladı ve bu 10 seneden fazla zamandır kendi içinde patalojik bir hál alarak devam edegeldi.

Türkiye bugün kime gülüp eğleniyorsa, bundan 10 sene sonra bu adamlara gülüp, onlarla eğlenmeyecek. Yabancı televizyonlarda program yapanlar, kendi jenerasyonlarıyla yaşlanırlar. Ülkemizde şöyle bir problem var: Biz 50 yaşımıza geldiğimizde, 50 yaşındaki adamlara hitap eden biri olamıyoruz, çünkü Türkiye?de çok genç, dinamik bir gençlik var ve bu seyircinin karşısında her an 16 yaşında bir adamla konuşur gibi konuşmak zorunda hissediyorsun kendini. Çok mühim şarkıcılar var, albümler yapıyorlar ama ben bu adamların hiçbiriyle büyüyemedim, çünkü bu adamlarda hiçbir değişiklik olmuyor, çünkü adam yaşlanıyor ve hálá 16 yaşa hitap etmeye çalışıyor. Dolayısıyla benim onunla paylaşacak bir şeyim kalmıyor.