Çocukken hep şarkı söyler dans ederdim!

Programın başlarında çocukluk dönemini anlatan Saba Tümer, o günleri şöyle dile getiriyor; ‘’Eğlenceli bir çocuktum. Küçücük yaşta annemin takılarını takar, topuklu ayakkabılarını giyerdim. Dans edip şarkılar söylerdim. Beni 5 yaşında anaokuluna göndermek istemişlerdi. Hatırlıyorum, anaokulunda çocuk şarkıları söyleniyor diye ben oraya gitmek istememiştim. Düşünün ki ben o dönem Ajda Pekkan ve Füsun Önal gibi sanatçıların şarkılarını söylemeye çalışılıyordum. Güzel bir çocukluktu.’’

Ölüm acısı yaşatmamak için çocuk yapmadım!

Çocukluğunu anlatan Saba Tümer, yaşadıklarından dolayı çocuk sahibi olmak istemediğini şu şekilde özetliyor; ‘’Çocukluk fotoğraflarıma baktığımda ay ne kadar mutluyduk diyorsun. Sonra mutlu muyduk acaba diyorsun, bu bir sürü soruyu da beraberinde getiriyor. Bir taraftan aile olarak düşünüyorsun bir taraftan kendi hayat mücadelen geliyor. Çocuk doğurmak bu yüzden bana ters gelmiştir. İçinden bilmediğin bir şey çıkacak. Sağlıklı mı olacak, sağlıksız mı olacak, nasıl biri olacak. Hiçbir şey bilmiyorsun. Daha sonra hayatında geçireceği evreleri de bilmeyeceksin. Tabii ki sen bir anne ya da baba olarak belli bir zamana kadar onun yanında olacaksın ama bu da bir yere kadar. Sonra yine bunu bilemeyeceksin. Annem vefat ettiği gün teyzem bana ben çocuklarıma bu acıyı yaşatmamak için evlenmedim demişti. Ben de bundan dolayı çocuk yapamadım. Ona böyle bir kötülük yapmamak için.’’

Babamı korsanlar kaçırdı ama ben süslenmekten vazgeçmedim!

Hayatında yaşadığı en ilginç hikayelerden birini Gökhan Çınar ile paylaşan Saba Tümer, yaşadığı olayı şu şekilde anlattı; ‘’Babamın içinde olduğu bir uçak korsanlar tarafında kaçırıldı. Ben o zamanlar ortaokul birinci sınıftaydım. Annem, kardeşim herkes ağlıyordu. Bütün İzmir neredeyse bizim evde toplandı. Ben “Kaçırıldı ama nasıl olsa bırakırlar” diye düşünüyorum. Sonra bir telefon geldi. Hürriyet Gazetesi’nden fotoğraf çekmeye birilerinin geleceğini söylediler. O yaz çok güzel yazlık kırmızı çizmeler alınmıştı bana. Ben beyaz pantolon, beyaz gömlek, kırmızı çizmeler giydim. “Ben hazırım” diyerek salona gittim. Evdeki herkes şoke oldu beni grand tuvalet görünce. İyice süslenmiştim. Fotoğrafımız çekildi. Gazete ile ilk bu şekilde tanıştım.’’

Annemin vefatı içime doğdu!

Hayatının en acı olayını anlatan Saba Tümer, kaybettiği annesi ile ilgili o günleri şu şekilde aktarıyor; ‘’Annemi genellikle zırt pırt arardım. O gün annem Çeşme’deydi, ben de İzmir’de bir arkadaşımın düğünündeydim. Annemi aradım, ‘’Helalde ben bugün İzmir’de kalırım. Sen beni merak etme.’’ dedim. Ardından bir his doğdu içime ve bu telefon görüşmesinin üzerine yine annemi aramam lazım diye dolandım durdum. Telefonda yine ‘’Anne ben İzmir’de kalacağım dedim.’’ O da bana ‘’Biliyorum kızım, söyledin bunu.’’ dedi. Olsun anne ben yine söylemek istedim diye karşılık verdim. Sonra iyi olup olmadığını sordum. Bana iyiyim dedi ve telefonu kapattık. Kaldığım eve sabaha karşı Armağan eniştem geldi. ‘’Çeşme’ye gidiyorum, annen rahatsızlandı istersen birlikte geçelim.’’ dedi ve evden ayrıldık. Annemi kalp krizinden kaybetmişiz. Çok ağladım. Kardeşim Ankara’da okuyordu. Ona nasıl söyleyeceğiz diye düşündük durduk. O an gerçek hayat başladı resmen. Tüm her şeyin sorumluluğu üstümde kaldı ve hiç bu gitmedi. Eskiden hayatta bir samimiyet vardı, eski alışmış olduğun samimiyetin olmadığı görmek insana bir tokat gibi çarpıyor. Ne yapacağını nasıl yapacağını bilmiyorsun.’’

Meslek hayatımda şerefsizlerle uğraştım!

Televizyon dünyasında geçirdiği senelerin üzerine o günlerle ilgili bir değerlendirme yapan Saba Tümer, meslek hayatı ile ilgili şunları aktardı; ‘’Meslek hayatımda şerefsizlerle uğraştım. Ciğeri beş para etmez insanlardı çoğu. Kötü olduklarının da farkında değillerdi. Sosyal medyada iyi insanlarmış gibi paylaşımlar yapıyorlar ama hiç değiller hâlbuki. Onlar gibi olmadan onlarla olabilmek büyük bir savaştı aslında. Onlar gibi olmak istemiyorsun. Kendi yolunda kalmak istiyorsun. Kendimde eleştirdiğim yerler de var ama her zaman kendi yolumdan gittim. Kendimden hiç taviz vermedim. Tabii, hayatımda kendi yüzüme bakmak istemediğim dönemlerim de oldu. Mesela işsiz kaldığım bir dönem oldu. İş kazığı, dost kazığı ve arkadaş kazığı derken yolunda gitmeyen şeyler de yaşadım. Haksızlık en nefret ettiğim şeydir. Bu ortamlarda sadece yalakalığı öğrenmek gerek sanırım. Bunu yapamıyorum sadece. Her şeyden önce kafamı yastığa çok rahat koyuyorum. Hayatta istemediğin bir şeyi yapmadan devam edebildiğim için çok mutluyum. Bunlar için çok şükür ediyorum.’’