BUGÜN BENİM DOĞUM GÜNÜM...
Önceleri tek başına kutlamalarımda bir şey anlamamıştım.
Hoş evlendikten sonra da fark etmedi ki.
Doğum günlerime nedense bir türlü ısınamamıştım..
Ne zaman oğlum oldu, büyüdü..
Yürüdü...
O zaman anladım var olmanın mutluluğunu..
Bugün oğlum koşarak yatağıma gelir, ‘ iyi ki doğdun babam, iyi ki benim babam oldun ’ derdi.
Sarılır, doya doya öperdik…
Koklardık birbirimizi.
Bugünü kutlamayalı tam altı yıl oldu…
Sağolsunlar, bazı arkadaşlarımın çırpınması dokunma çabaları yüreğimde…
Hepsinin tek tek ömürlerine bereket.
Pasta masaya gelince ‘babam dilek tut’ derdi.
Üflerdim, alkışlardı
Boynuma sarılır ‘ne tuttun ne tuttun’ diye diretirdi.
Söylersem kabul olmaz der unuttururdum.
Şimdi….
Her şey unutuldu..
Günler….
.., yıllar,
… yaşanmışlar
Hepsi el ele verip gittiler, uzaklaştılar…
Gözden, gönülden çıktılar.
Oğlum;
İnsanların içinde insanlardan bir insan ol…
(Mumları üflerken tuttuğum dileği söyle söyle diye ısrar etmiştin ya işte o dilek buydu. Bil istedim.)
