O DİYE BİRİ...
Onu ilk gördüğümde, kendimi sevdim.
Güneşi , soğuğu, renkleri sevdim.
Kitap okumayı, tiyatroya, konsere gitmeyi...
Yazmayı sevdim.
Ona söyleyemediklerimi sayfalarımda biriktirdim.
Sorumluluk sahibi oldum.
Attığım adıma dikkat ettim.
Yenilendim.
Seçtiğim insanları ayırdım.
Erken kalkıp erken yatmayı,
düşeni elinden tutup kaldırmayı,
ne olursa olsun asla yalan söylememeyi,
seveceksen adam gibi sevmeyi,
onda gördüm...
Ona imrenirdim. Hayrandım.
O da bana....
Sanmışım.
Bir sabah ayrıldık.
Arkasından bakamadım.
Bir şey koptu..
Mevsim soğuktu.
Elim ayağım yanıyordu...
Terlemiştim.
Üstümü parçalamak, çırılçıplak kalmak istedim.
Onun deyimiyle Angaralıydı. Okulunu bitirmişti.
'Gitmeliyim' dedi, gitti.
Hiç aramadı.
Belki de aradı ben anlayamadım.
Her telefonumun her kapımın zili çalınca hala
telaşlanırım neden o olmasın diye.
Olmadı, şu ana kadar da hiç sormadı ...
Unuttum mu? asla ...
Umut, unutturmaz kendimden bilirim..
