YALNIZLIK BENİ SEÇTİ!...
1995 yılında koştur koştur evlendim.
2015 yılında hanımefendi koştur koştur istedi anlaşmalı boşandım.
O zamandan bu zamana yalnızım.
Önceleri çok zor geldi.
Ağzım burnum yamuldu.
Uykularım kaçtı. Yüreğim perişan..
Üstüne üstlük 2017 yılında evlat da gidince...
Sustum…
Kendimle, kimseyle konuşmadım.
Sokağa çıkamadım.
kızdım, bağırdım, duvarları yumrukladım..
Seçimlerime, seçemediklerime...
Asla pişman olmadım..
Sevmeme mi?
Asla, asla, asla…
İyi ki de onları sevmişim...
Eş olmuştum, baba olmuştum.
Her şey güzel giderken şemsiye tersine döndü.
uzun süre kendime gelemedim.
birer birer gittiler, ..
artık yoklar …
Kokusu, nefesi, sesi, bir karesi..
.. dedim ya ;ben yalnızlığı seçmedim..
Yalnızlık beni…
Şöyle bi düşündüm;
birisini özlemeyi..
onu beklemeyi..
sarılıp sarılık öpüşmeyi
konuşmayı..
Anlatmayı...
Anlaşılmayı..
Birlikte uyanmayı..
Kahvaltı yapmayı..
El ele gezmeyi..
tartışıp küsmeyi..
Özür dilemeyi..
Sevilmeyi, sevmeyi
çok özlediğimi fark ettim..
Hem de çooook...
Kim demiş arkadaş yalnızlık iyidir..
Değil arkadaş değil... inan arkadaş inan ... hiç değil....
