Biz iki kardeşiz. Benden iki yaş büyük bir abim vardı

Doğduğum gün kimsenin bana dokunmasına izin vermemiş.

Kimseler bebek arabama parmağıyla bile dokunamazmış.

Bu güne kadar da o tavrı hiç değişmemişti.

Üzüldüğüm zaman gözümün içine bakar beni mutlu etmek için her şeyi yapardı.

Hep arkamdaydı, hep koruyucu meleğim gibiydi.

Biz, ikiz gibiydik her zorluğu birlikte göğüsler, mutlu anları birlikte yaşardık.

Ağabeyimle bu kadar yakın olmama rağmen ondan çekinirdim. Şımarık kız gibiydim ama onun kuralları ve aldığımız terbiye yüzünden asla saygısızlık yapmazdım.

O benim canım, o benim kurtarıcımdı. Güzel şeyler yaptım mı benimle gurur duyardı.

Ben de benimle gurur duysun diye çabalardım.

Beş ay önce bir gerçekle yüzleştik. Abim akciğer kanseri oldu. Her şeyi yaptım. Dünyanın her yerinden ilaçlar getirttik. Hep bir umut, hep bir çare aradık.

O ara başımın ağrısı dayanılmaz olunca hastaneye gittim. Akciğer tomografisi ve kan tahlillerim yapıldı. Kanda bir şey yok. Ancak akciğerde görülen bazı sendromlar  yüzünden hastaneye yattım.

Beş günlük tedavim yapılırken abimle görüntülü konuşmaya çalıştım ama o artık yataktan kalkamıyordu. Bana son söylediği,

“Neşe, burada çok güzel dereler akıyor, burası çok güzel, her yer kekik kokuyor” dedi.  

 Tedavim bitti.

Üç kere test yapıldı ve sonuç negatif çıktı. Ama yine de15 gün herkesten uzak karantinada olmak zorundayım. Dayanamadım ağabeyimi görmeye gittim.

Biliyordum yolumu gözlediğini. Ama artık beni görmüyor, duymuyordu.

Ertesi gün onu kaybettim. Artık şımaracağım, arkamda aslan gibi duran bir ağabeyim yok. Kolum kanadım kırıldı. Sırtım üşüyor. Çok acı çekiyorum.

Hala karantinadayım. Tek başıma acımı yaşayarak karantina günlerimi tamamlamaya çalışıyorum.

Gönderdiğiniz mesajlardan sonra durumumu bildirmek zorunluluğu hissetim ve biraz da acımı paylaşmak istedim. Geçmiş olsun mesajlarınız için hepinize teşekkür ederim.

Sevgiyle kalın.