Pancurları, pencereleri açmak içinden gelmez.

Karanlık odalarda yaşar...

Aç susuz ve onsuz.

Sevdikleri el uzatır, söz uzatır.

Kör olur görmez, sağır olur duymaz.

Kimseye kızmaz..

Kendine kızdığı kadar..

Hesabı kendiyle yapar..

Hep kendini suçlar.

Ben seçtim..

Ben güvendim.

Ben sevdim.

Ben seçmeseydim.

Ben güvenmeseydim

Ben sevmeseydim, bunları yaşar mıydım? der durur.

"Bal gibi yaşardın" derler.

"Kaçamazsın" derler.

Her canlının tadacağını söylerler.

"Hayal kırıklığı" ne menem bir şeymiş ki insanı yer bitirir.

"Küllerimden doğacağım" diyorsun ya.

Doğmuyorsun, yavaş yavaş ölüyorsun..

Kendimden biliyorum geçmiyor.

Geçtiğini sanıyorsun o kadar.

Facebook'ta okumuştum ;

Değerinizi bilmeyen insanlar için.

Boşa mücadele etmeyin.

Onları layık oldukları insanlara bırakın,,

Ve sakın arkanıza bakmayın..

Çok beğeni almıştı.

Yani "vaz geç" diyorlar.

Yani "yaşanmamış say" diyorlar

"Duygunu yok et" diyorlar

Diyorlar da diyorlar...

İnsan canı gibi sevdiğini hemen unutabilir mi? dersin

"Ama o seni sevmiyor, seni terk etti." derler.

Onun sevgisi onu ilgilendirir.

Benim sevgim de beni.. dersin

Seni dinlemezler...

O bittirmiş senin de bitirmeni isterler.

Oysa güzel şeylerin unutulmadığını bilmezler

Maraşlı dizisinde esas oğlan esas kıza şöyle der;

Doğru insan yoktur bayan..

Güzel hatıralar vardır.

Bir de "Sen elmayı seviyorsun diye.

Elmanın da seni sevmesi şart mı?" 

Bir düşünün bir kere de laf söylemeyin sadece düşünün.

Benim cevabım mı tabii ki de değil