Siyah beyaz yayıncılıktan renkliye geçmek hiç kolay olmadı. Yıllar aldı…

TRT’nin renkli yayına geçmesi 1980’lerin başıydı… Ben de ilk renkli televizyonumu o yıllarda aldım. Tahtakale’deki bir karaborsacıdan…

Renkli televizyonun evime geldiği günü, dün gibi hatırlıyorum.

Çocuklar sitedeki arkadaşlarına haber uçurmuşlar:

“Babam renkli televizyon aldı, bugün geliyor eve..”

Çoluk çocuk bizim evde…

Neye uzatmayayım, renkli televizyonum geliyor. Salonun baş köşesine kuruyoruz.

Çocuklar, yerlerde. Basıyorum düğmeye, görüntü yok.

Hay Allah…

Bir ton da para verdik…

Çocuklar başlıyor homurdanmaya…

Allah’tan, televizyonu satın aldığım yer bir tamircinin telefon numarasını da vermiş.

Arıyorum, geliyorlar. Televizyon tamircisi değil, sanki doktor mübarek. Önde, salına salına yürüyor. Arkasında bir sekreter kız, elinde tamir çantası. Pek bir havalılar…

İşini biliyor çocuk. Arızayı buluyor. Yolda gelirken lambası yanmış. Tamir ediyor, renkli televizyonumu çalıştırıyor.

Vay be… Biz televizyon filan seyretmiyormuşuz.

Her şey kan kırmızı.

Dallas oynuyor ekranda.

“Kızım seni Ceyar’a vereyim mi?

İstemem babacığım istemem.

Onu adı Ceyar,

İnsanın gözünü oyar!”

Ceyar’ın arabası kan kırmızı… Sue Ellen ve Pamella, kırmızı giymeden sokağa çıkmıyorlar!

Şaşkına dönmüştüm.

Bu duyguyu bir de katarakt ameliyatında yaşadım. Ameliyat öncesi görüş tam gitmişti. Tükenmezle yazıyorum, yazı silik çıkıyor. Değiştiriyorum kalemi, ı-ıh, yazılar yine silik.

Derken ameliyat oluyorum… Alıyorlar perdeyi. Sargılar açılınca ne göreyim…

Cadde direklerindeki reklamların hepsi kan kırmızıymış.

Kırmızıyı, bir renkli televizyonda sevdim, bir de katarakt ameliyatından sonra…

ERDOĞAN SEVGİN