Sevgili annem,

Bütün yaşamımı seninle geçirdim ben. Önceleri hem annem hem babamdın. Sonra uzun bir zaman annemdin. Sonra ablam kardeş gibi olduk. En sonunda da kızım gibiydin benim. Ah güzel annem…

Seni nasıl özlüyorum. İçme şu sigarayı içme derdin hep. Kes şu sakallarını artık derdin. Sakallarımı kısalttığımda yüzümü okşatırdım sana. Nasıl da mutlu olurdun.

Ah be güzel annem.  Kedileri, çiçekleri, ağaçları, baharı, kışı, kargaları severdik bahçeye açılan balkonumuzdan. Her gün teftiş ederdik bahçedeki kedicikleri. Ağaçlardan düşen  yaprakları bile sayardık.  Sana nar ve hurma toplamıştım Nizip'ten. Ne çok severdin narı…
Getirecektim be annem. Yeminle bir çuval nar getirecektim sana. Az acılı Antep salçası bir de…Kaçak çay azcık. Severdin çay içmeyi. Akşamüstleri hep canın isterdi. Ben de demler, balkonda içerdik. Yine içecektik ne güzel. Cuma günü gittim, Salı Çarşamba gelecektim be annem. Beklemedin beni, bekleyemedin…

Ah güzel annem. Arkadaşım, can yoldaşım canımın içi güzel annem.

Saçının tellerini topladım halıdan tek tek.

Her zaman giydiğin hırkan hep üzerimde.  Kokun duruyor hala.  İkimizin güzel bir fotoğrafını büyüttüm, salona astım. Saçlarını da fotoğrafa tutuşturdum. 

Hani sen gitmeden 3 gün önce bir sarı kedi almıştık ya.  Omuzunda fotoğraflamıştım. Antepe giderken bahçeye bırakmıştık mecburen. Uçağa binene kadar dert oldu içime o kedi. Kaç kez eve gelip kediye bakmak istedim. Keşke gelseymişim be annem keşke. Giderken sana hoşça kal bile dememiştim, nasılsa birkaç güne dönerim diye. Hep öyle oldu ama değil mi?

Neden sarılıp hoşça kal annem demedim neden. Şimdi en çok buna yanarım. En çok buna ağlarım.

Herkes diyor ki "hayat devam ediyor"  sanki biz bilmezmişiz gibi. Ediyor ama sensiz ediyor be annem.

Ne çok şey konuşurduk biz seninle hayata dair. Bilmediğin, fikir yürütmediğin hiç bir şey yoktu senin.

Benim çağdaşlarından daha çağdaş annem.

Sen gittin ya, hafıza defterimi kaybettim sanki.  Hafıza defteri… Bu senin lafındı. Hatıra değil, hafıza defterim benim.