İçinden geçeni birisine yazmak ister ya her insan. Ve her defasında unutur içinden geçenleri, yazamaz bir türlü. Ya da içinden geçenler dökülmez bir türlü kağıda.

Fatih Akın'ın ödüllü filmi "yaşamın kıyısında" yı izlerken içimden o kadar çok şey geçti ki!

Herkes, hayatının bir bölümünde yaşamın kıyısına gidip gelmiştir. Ah be! İşte o an? Yaşam bazen ne akıl almaz tesadüfler çıkarır karşımıza. Ne yapacağına karar vermeyi düşünürken, işte o an geçip gider.

Bazen de hiç aklımızda yokken hayal bile edemeyeceğimiz şeyler olur. Şaşarız?

Oyuncuyuz ya hepimiz. Yönetmen, senarist, kameraman, ışık şefi, makyöz vs vs?

Her birimiz kendi  filmimizde oynuyoruz başrolde. Asla vizyona çıkamayacak filmler. İçimizden geçeni anlatmak isteriz ya birisine öyle bir şey.

Her günümüz bir dönüm noktasıdır. Anlaşılmaz düşler, karışık düşünceler?

Ülkesinde neyin savaşını veriyordu? Miting meydanından koşarak uzaklaşan bir kadın. İyi ezberlenmemiş diyaloglar, klişe karekterler. Bizim zamanımızda böyle miydi ilişkiler? Neden kaçtı bu kız şimdi durup dururken? Önceden lezbiyen eğilimi var mıydı?Bu kadar çok küfürlü diyaloglar sahiden de gerçeklik midir sinemada? 

Beyoğlu'nun arka sokaklarında çocuklar... Abla yaklaşma?! Çöp bidonundan  can havliyle kaçan bir kedi, sokağın parke taşlarının arasından sızan pis sular, balkonlarda karşıdan karşıya asılan çamaşırlar, caddenin gürültüsü, çığlık çığlığa bir ambulans ve yere cansız düşen bir kadın bedeni. Parmaklıklar arkasında iki damla anlamsız gözyaşı.

Kime karşıyız. Neye, bilmiyoruz. Filmdeki genç kadın nedensiz öldü. Diğeri nedensiz savruldu yurtdışına. Herkes kötü, kimse güvenilir değil. Yabancıyız birbirimize. Mesaj alındı. Yaşamın kıyısında oyalanmamak gerek. Fırtınanın ne zaman kopacağı belli değil.

Her zaman en iyi senaryo  ile ödüllendirilmek iyi film yapmak anlamına gelmiyormuş demek ki. Benim anladığım budur Yaşamın Kıyısında'n...