Pinhani'nin söylediği o romantik şarkının sözleri dolaşıyor kulaklarımda…
Dışarıya uzanıyorum  o an. Temmuz ortasında salkım-saçak yağan bir yağmur…
Ortalıkta kocaman bir yalnızlık…
Yağmurdan mı bu sakinlik! Yoksa olması gerektiği gibi mi?
Yağmur sonrası şaşırtan bir sakinlik beni çekip çıkarıyor oturduğum yerden
Alabildiğine geniş bir çemberin içindeki (sözde dost) kalabalıklara rağmen kocaman bir yalnızlık mıydı yaşanan!
Yürüyorum, adım adım Beyoğlu'nu bir baştan bir başa…
Ortalık biraz tuhaf sanki…
Her zaman salkım-saçak yürüyen tramvay bile sessizce süzülüyor yanımdan…
İnsanların kaçmak için sabırsızlıkla beklediği "çan çan"larından bir eser yok!
O bile sessiz!
Belirli-belirsiz nağmeler yükseliyor müzik marketlerden…
Mağazalar, yalandan kuru kalabalık! Yağmurdan kaçanlar bu kez "vitrin süzmek yerine", etiket kontrolünde!!!
Esnaf da issizlikten neredeyse kepenk indirecek! Herkes ağlamaklı ama yağmur saklıyor o gözyaşlarını!
Kimin umurunda!
Yağmur damlalarının yavaşlamasıyla, ara sokaklardan insanlar bitiveriyor yavaş  yavaş.
Islanmayı özleyen ne çok insan varmış diyorum içimden!
Alıp götürür mü bütün kirlenmeleri yağan bu yağmur!
Yürüyorum, kendi yalnızlığımın  belirsizliği içinde…
Bir aşağı, bir yukarı!
Kimi, neyi arıyorsam sanki!
İstiklal Caddesinin en fiyakalı yeri, "çakma" punk'çıların hakimiyetinde.
Yağmura aldırış etmeden, konuşmaları yükseliyor ana caddeye. bir tokat gibi patlıyor!
Yağmur diniyor, usul usul!
Caddenin sessizliği bitiveriyor o an…
Binlerce insan, sanki arı gibi kovanından fırlamışçasına sokakta!
Ortalık yine şenleniyor o an!
Kalabalıklar için bir ben!
Kendi yalnızlığım ve beni hiç terk etmeyen gölgemle!
Tam da o anki ruh halimi özetleyen Pinhani'nin şarkısını mırıldanıyorum yeniden!
Yalnız kaldıysan, kalkıp pencerenden bir bak..

Güneş açmış mı, yağmur düşmüş mü dön bak dünyaya…

"Herkes gitmişse sakince dön arkana bir bak…
Dostun kalmış mı?, aşkın solmuş mu, dön bak dünyaya!
Bir sonbahar kadar yalnız, bir kış kadar savunmasız, ya da ilkbaharındaysan,
yolun başındaysan

Asla vazgeçme…