Beni, ödül alanların mutluluğu kadar, sanat hayatımızın birer mihenk taşlarını oluşturan isimlerin birbirlerini gördüklerinde yaşadıkları duygusal tepki daha mutlu etti.

O anların canlı tanığı olarak, böyle gecelerde Cüneyt Arkın’ı, Türkan Şoray’ı, Kadir İnanır’ı, Orhan Gencebay’ı, Müjdat Gezen ve Zerrin Özer’i “Onur Ödülü” almalarında daha da mutlu olduklarına tanık oldum…

Hele, eşi Betül Hanım ile el ele kenetlenen, oğlu Murat’a “dağ gibi” destek vererek geceye gelen Cüneyt Arkın’ın karşısında 15 kamerayı görünce, içten gelen duygularla ‘sitemkâr bir şekilde’ kükremesini ömrüm boyunca unutamayacağım…

“Bırakın ödül almayı ben yıllardır böyle gecelere davet bile edilmedim!” diyordu Malkoçoğlu…

Kendime de pay çıkardım bu serzenişten, mahcup oldum, üzüldüm Cüneyt Arkın’ın bu haklı tepkisine…

Böyle deva sanatçıları mutlu etmek için “hiçbir şey geç değildir”. Tıpkı Engelsiz Yaşam Vakfı’nda yaşadıkları mutluluk gibi…

Türkan Şoray’ı masasına doğru getirdiğimde masada Kadir İnanır, Orhan Gencebay, Cüneyt Arkın ve Müjdat Gezen’in görünce “Aman Tanrım, kimler varmış burada. Bu geceyi yapanlara çok ama çok teşekkür ediyorum” sözleri, o anki gerçek mutluğunun altına atılan Sultan imzasıydı…

Kadir İnanır ile Türkan Şoray “küsmüş”! Yok daha neler!

Onların “küslükleri bile kıskanılacak” cinstendi. Selvi Boylusunu görünce ayağa kalkıp içtenlikle sarılan, gözlerinin için gülen Kadir İnanır’ın Türkan Sultana “Küs olduğuna” kim şahitlik ederdi ki.

Onlar kendi aralarında “küçük kırıklıklar” yaşasalar da, sevenlerinin belleğine kazınan o “yakışan mutlu çift” fotoğrafının bozulmasına hiç izin vermezler…